podziwiam za wytrwałość!
Witaj izabelinek, podziwiam was za wytrwałość i siłę w dążeniu do celu. 5 lat to w roku 12 miesięcy = 60 miesięcy starań szok????Ile nerwów i łez wylanych?
Twój przykład pokazuje nam że warto walczyć i się nie poddawać.Dziękuję ci że jesteś z nami.pa
Witaj izabelinek, podziwiam was za wytrwałość i siłę w dążeniu do celu. 5 lat to w roku 12 miesięcy = 60 miesięcy starań szok????Ile nerwów i łez wylanych?
Twój przykład pokazuje nam że warto walczyć i się nie poddawać.Dziękuję ci że jesteś z nami.pa
myślę, że Twój przykład da nam nadzieje na to, że każda z nas doczeka tej pięknej chwili i zobaczy II krechy, a potem fasolke na usg i usłyszy bicie serduszka swojego szkrabka, aż w końcu spotkania z ukochanym i upragnionym dzidziusiem 
każdy miał niby swoją teorię,a leczyli tak samo. Jak już były pęcherzyki, to był problem albo z ich dojrzewaniem, albo z pękaniem, jak pękały - były nadzieje i dalej nic. U męża były stresy więc to też po części miało wpływ (więc partner też powinien być przebadany, bo przy dzisiejszym trybie życia -to problem lubi być po jednej i drugiej stronie, dobrze żeby brał witaminy dla mężcyzn).Przeszłam badanie Histerosalpingografii (HSG) - badania kontrastowego jajowodów (w celu wykrycia i usunięcia zrostów - okazało się że miałam w obydwóch jajowodach). Niestety to nic nie dało. Dalej było leczenie hormonalne,badania, pobyty w szpitalu ... które po takim długim czasie dało odwrotne rezultaty (tworzyły się cysty, torbiele, nabawiłam się endometriozy). 9 miesięcy przed ciąża byłam w szpitalu i miałam w znieczuleniu ogólnym zabieg (okazało się, że usunięto mi torbiele, cystę, usunięto zrosty na jajowodach i w ujściach jajników, zlikwidowano endometriozę). Po tych zabiegach przez 3 miesiące brałam leki, ale dalej nie zachpodziłam w ciążę. Przez kolejne 6 mesięcy miałam przerwę od zażywania hormonów (jedynymlekiem był kwas foliowy),żyłam codziennością, były momenty, że przestawałam myśleć już o dziecku, moja psychika zaczęła się doblokowywać. Zaczęłam nagle miesiączkować, z miesiąca na miesiąc cykle zaczęły się skracać. Poszłam na badanie kontrolne, ku mojemu zdziwieniu był duży pęcherzy (cieszyłam się jak dziecko, choć było to połaczone ze strachem - znów robiłam sobie nadzieje. Po trzech dniach kolejne badanie - pęcherzyk pękniety -znowu myśli się kłebiły. Zbliżała się miesiączka - a tu nie dostałam. Nie poszłam do lekarza, bo bałam się usłyszeć, że znowu nic. Przeczekałam drugi miesiąć dalej nie dostała, czułam się dziwnie - ale byłam przekonana, że to znowu zabużenia hormonalne. Poszłam wkońcu na wizytę, nie zapomnę tego dnia - był 20 grudnia tuż, tuż święta - i nagle okazuje się że jest mała istotka (ma 8 tygodni, widać już serduszko). I tak w skrócie mogę przedstawić historię, ze szczęsliwym zakończeniem. Pamiętajcie dziewczyny, najważniejsza jest wiara!!!! trzymam za Was wszystkie kciuki. Piszcie co u Was, jak macie jakieś pytania, to pytajcie - może uda mi się pomóc. Pozdrawiam cieplutko
Skomentuj