Moja krew
My najpierw odkryliśmy, że ... będziemy mieć Bliźniaki! Mąż długo nie dowierzał, za to nasza 3-letnia córcia już od pierwszych tygodni (kiedy podzielilismy się z nią "dzidziusiową wieścią", ale jeszcze nie mówiliśmy, że to bliźniaki - lekarz zalecił cierpliość...) zadecydowała: "siostrzyczka dla Zosi, bo fajna, a braciszek dla tatusia, bo niefajny" (jest na etapie "walki" a przynajmniej wstrzemięźliwości wobec chłopców w żłobku i na podwórku). Kiedy zapytałam kto w takim razie będzie dla mamy - poradziła sobie świetnie:"no, Zosia!". Kiedy już lekarz miał pewność, że biją 2 serca, a mąż przyjął do wiadomości "podwójny skok rozwojowy naszej rodzinki" pojawiła się kolejna wątpliość... Mąż szczerze przeżywał: "a jeśli to będą 2 dziewczynki? Jak ja poradzę sobie z 4 kobietami w domu? Tak silny front przeciko mnie samemu?". Potem naszły go inne "czarne mysli" - "jeśli to będzie 2 chłopców to będą się przecież nieustannie bili i walczyli ze sobą!". Nie mógł spać spokojnie... A ja czułam, że nasza córcia ma świetną intuicję. I kiedy 2 "niezależnych ekpertów" w postaci doktorów od USG wypatrzyło w mym brzuchu i córcię, i synka - ucieszyłam się, że i mąż uśnie spokojnie, i przydadzą się ubranka po Zosi (zawsze to mniejszy wydatek), i ja zobaczę jak to jest z chłopcem... Mąż na tę "bliźniaczą wieść o parce" wyprężył się i rzekł dumnie: "no, wiedziałem, moja krew..."
My najpierw odkryliśmy, że ... będziemy mieć Bliźniaki! Mąż długo nie dowierzał, za to nasza 3-letnia córcia już od pierwszych tygodni (kiedy podzielilismy się z nią "dzidziusiową wieścią", ale jeszcze nie mówiliśmy, że to bliźniaki - lekarz zalecił cierpliość...) zadecydowała: "siostrzyczka dla Zosi, bo fajna, a braciszek dla tatusia, bo niefajny" (jest na etapie "walki" a przynajmniej wstrzemięźliwości wobec chłopców w żłobku i na podwórku). Kiedy zapytałam kto w takim razie będzie dla mamy - poradziła sobie świetnie:"no, Zosia!". Kiedy już lekarz miał pewność, że biją 2 serca, a mąż przyjął do wiadomości "podwójny skok rozwojowy naszej rodzinki" pojawiła się kolejna wątpliość... Mąż szczerze przeżywał: "a jeśli to będą 2 dziewczynki? Jak ja poradzę sobie z 4 kobietami w domu? Tak silny front przeciko mnie samemu?". Potem naszły go inne "czarne mysli" - "jeśli to będzie 2 chłopców to będą się przecież nieustannie bili i walczyli ze sobą!". Nie mógł spać spokojnie... A ja czułam, że nasza córcia ma świetną intuicję. I kiedy 2 "niezależnych ekpertów" w postaci doktorów od USG wypatrzyło w mym brzuchu i córcię, i synka - ucieszyłam się, że i mąż uśnie spokojnie, i przydadzą się ubranka po Zosi (zawsze to mniejszy wydatek), i ja zobaczę jak to jest z chłopcem... Mąż na tę "bliźniaczą wieść o parce" wyprężył się i rzekł dumnie: "no, wiedziałem, moja krew..."
Kiedy dowiedzieliśmy się że jestem w ciąży, od razu postanowiliśmy że płeć naszego maleństwa chcemy poznać przy porodzie i mocno tego postanowienia się trzymaliśmy. Jednak w 14 tygodniu pojawiły się komplikacje i w nocy trzeba było pojechać do szpitala 
. Tam lekarka oglądając USG nagle stwierdziła mi że mam zdrowego Chłopczyka! Byłam w szoku, przecież z taką wiadomość chciałam usłyszeć najprędzej za półroku i to przy mężu! Lekarka uspokoiła mnie, w końcu to dopiero 14 tydzień i nic pewnego. Uspokojeni, wróciliśmy do domu. Jednak w 7 miesiącu, z powodu skurczy trzeba było wybrać się do szpitala na kolejne dwa tygodnie! Kolejne USG. Podczas badania lekarka stwierdziła że "chłopczyk jest zdrowy". Zszokowana powiedziałam lekarce że wcale nie chciałam znać płci. Nie sądziłam że pani Doktor też będzie zdziwiona; wyjaśniła mi że poprostu na 100 jej pacjentek tylko jedna nie chce znać płci, więc to jest żadkość! Sumując i tak każdy przez całą ciążę widząc mnie, twierdził że będzie chłopczyk. Dziś nasz Dominik ma już 6 miesięcy i rzeczywiście, na szczeście, jest zdrowy; niespodzianki nam nie zrobił ale jesteśmy szczęśliwi i dumni z naszego Synka 
cieszym sie bardzo !naj bardziej z tej wiadomosci cieszy sie moj moz i tata beda mogli kupic kolejke 
mam nadzieje ze te maze nie sie spelni !
Najważniejsze zeby było zdrowe!
bo będąc w jednej ciąży i raz rodząc będę mamą dwójki uroczych dzieci, które będą razem rosnąć, bawić się i rozwijać. Ciąża bliźniacza likwiduje też problem „wpasowania w życie” drugiego dziecka. 
Skomentuj