Witam. Widok dwóch kresek na teście ciążowym, to było coś naprawdę cudownego, magicznego. Od samego początku nie myślałam czy to będzie chłopiec czy dziewczynka, bo z natury jestem panikarą, więc sen z powiek spędzały mi myśli czy wszystko będzie dobrze. Denerwowały mnie pytania w stylu: co wolisz...chłopczyka czy dziewczynkę? Z anielską cierpliwością odpowiadałam, że ważniejsze jest dla mnie aby wszystko było w porządku.. Przecież bez względu na to jaka będzie płeć, ja i tak kocham tą kruszynkę. Owszem, przed ciążą w luźnych rozmowach mówiłam, że dziewczynkę łatwiej jest wychować, ale przecież i tak sobie nie wybiorę.. Będzie tak jak ktoś tam na górze zaplanował. Chociaż większość mówiła, że pewnie będzie chłopak...i tak mi się to- nie powiem wbiło w głowę. Już jakiś czas przed usg w 19 tyg. zaczęłam się po cichutku zastanawiać kto tam siedzi w środku. Zaczęłam myśleć nad imieniem dla chłopca, bo wiedziałam, że z dziewczynką pójdzie mi łatwiej. Na imię męskie nie mieliśmy w ogóle pomysłu..
Na każde słowo o płci maluszka ja odrazu odpowiadałam, że naprawdę bardziej się martwię o to żeby było wszystko dobrze!
W dzień usg byłam poddenerwowana. W poczekalni oczywiście aż ręce mi się spociły.
Dzięki kobiecie, która wykonywała badanie ten dzień był wspaniały. Bez pośpiechu sprawdziła czy maluszek rozwija się prawidłowo. Na samym początku zapytała czy chcemy znać płeć. Odp. że tak. Minęło sporo czasu kiedy odwróciła ekran w naszą stronę i zaczęła powoli opisywać nam naszego maluszka. Aż w pewnym momencie mój partner zapytał: ono się rusza???? Ale się uśmiałam. Fikało jak szalone. Tak się zajęliśmy oglądaniem tych maleńkich nóżek, rączek, że zapomniałam całkiem o tym "kto to jest". No i nagle usłyszeliśmy, że to.. malutka dziewczynka... Zapytaliśmy jeszcze raz, bo nie byliśmy pewni czy dobrze usłyszeliśmy. Wtedy pani z uśmiechem pokazała "co i jak" na ekranie... Powiem szczerze, że często zastanawiałam się jak to będzie kiedy już usłyszę... Nie zawsze jesteśmy w stanie przewidzieć nasze reakcje. Ja się popłakałam i jeszcze po wyjściu kiedy czekaliśmy na zdjęcie naszej córeczki ściskało mnie w gardle ze wzruszenia. Takie chwilę są cudowne. Teraz kiedy to wspominam nadal mam łzy w oczach... Nieraz zastanawialiśmy się czy w ogóle chcemy wiedzieć kto to będzie...ale nie żałuję tej decyzji, bo w momencie kiedy dowiedziałam się, że to będzie córeczka, poczułam bardziej namacalnie że rośnie we mnie człowiek i że ja jestem jego mamą. Dziś zaczynamy 33 tydzień i z każdym dniem, godziną, sekundą kocham tą małą istotkę coraz bardziej. Pomimo tego, że boję się porodu, to już nie mogę doczekać się tego wielkiego dnia. No a jeśli po porodzie okaże się, że to jednak chłopiec ( bo tak też bywa), to nic... zmienimy tylko imię..
Pozdrawiam wszystkie mamy.
Na każde słowo o płci maluszka ja odrazu odpowiadałam, że naprawdę bardziej się martwię o to żeby było wszystko dobrze!
W dzień usg byłam poddenerwowana. W poczekalni oczywiście aż ręce mi się spociły.
Dzięki kobiecie, która wykonywała badanie ten dzień był wspaniały. Bez pośpiechu sprawdziła czy maluszek rozwija się prawidłowo. Na samym początku zapytała czy chcemy znać płeć. Odp. że tak. Minęło sporo czasu kiedy odwróciła ekran w naszą stronę i zaczęła powoli opisywać nam naszego maluszka. Aż w pewnym momencie mój partner zapytał: ono się rusza???? Ale się uśmiałam. Fikało jak szalone. Tak się zajęliśmy oglądaniem tych maleńkich nóżek, rączek, że zapomniałam całkiem o tym "kto to jest". No i nagle usłyszeliśmy, że to.. malutka dziewczynka... Zapytaliśmy jeszcze raz, bo nie byliśmy pewni czy dobrze usłyszeliśmy. Wtedy pani z uśmiechem pokazała "co i jak" na ekranie... Powiem szczerze, że często zastanawiałam się jak to będzie kiedy już usłyszę... Nie zawsze jesteśmy w stanie przewidzieć nasze reakcje. Ja się popłakałam i jeszcze po wyjściu kiedy czekaliśmy na zdjęcie naszej córeczki ściskało mnie w gardle ze wzruszenia. Takie chwilę są cudowne. Teraz kiedy to wspominam nadal mam łzy w oczach... Nieraz zastanawialiśmy się czy w ogóle chcemy wiedzieć kto to będzie...ale nie żałuję tej decyzji, bo w momencie kiedy dowiedziałam się, że to będzie córeczka, poczułam bardziej namacalnie że rośnie we mnie człowiek i że ja jestem jego mamą. Dziś zaczynamy 33 tydzień i z każdym dniem, godziną, sekundą kocham tą małą istotkę coraz bardziej. Pomimo tego, że boję się porodu, to już nie mogę doczekać się tego wielkiego dnia. No a jeśli po porodzie okaże się, że to jednak chłopiec ( bo tak też bywa), to nic... zmienimy tylko imię..
Pozdrawiam wszystkie mamy.
pamietam jak stałam z chlopakiem przed monitorem z usg, i mało mi serce niewyrwało z ciekawości co to za pleć. Jak to zwykle bywa chłopak chciał syna i tak sie stało,najważniejsze aby było zdrowe, bede rodzić planowo 1-go.pażdziernika, wiec niebede ukrywac ze takie buteleczki by mi sie przydały do wyprawki, dzieki wielkie pozdrawiam EWA 
Bałam się, że jak zacznę się cieszyć zbyt mocno, to to nasze szczęście jak bańka mydlana pęknie od nadmiaru decybeli. Cieszyłam się w sercu i nie mogłam uwierzyć, że to jest prawda. Powtarzałam sobie spokojnie, spokojnie poczekaj, aż przyjdzie na świat. Pomyślicie sobie wariatka i sceptyk, zachowujący się jak niewierny Tomasz, przecież sprzęt ultrasonograficzny dzisiaj jest na takim poziomie, że nie pozostawia wątpliwości! Ale ja naprawdę nie mogłam uwierzyć, że to właśnie mnie tak obdarowano. Nie mogłam doczekać się porodu. Byłam podekscytowana i zniecierpliwiona wlokącym się czasem. A kiedy nadszedł ten dzień o dziwo nie "popędziłam" do szpitala natychmiast lecz nauczona doświadczeniem z pierwszej ciaży wyczekałam w domu do ostatniej chwili. Szpital nie budził we mnie pozytywnych emocji, więc postanowiłam nie śpieszyć się. To była dobra decyzja urodziłam w dwie godziny po przybyciu do szpitala, ale poród mimo, że krótki nie należał do łatwych. Zosia była dużą dziewczynką i trudno jej było się wydostać na świat. Mocno się zmęczyłyśmy. Myślę, że dzięki obecności męża było mi łatwiej (więc polecam - faceci wcale nie mdleją, ale za to płaczą). Kiedy mój mały "arbuzik" wreszcie przecisnął się przez otwór wielkości cytryny, usłyszałam jak z zaświatów głos lekarza pediatry "zróbcie mu ..." i nawet nie dosłyszłam co, bo w jednej chwili stało się to czego tak bardzo się obawiałam, czar prysł, moje marzenie w jednej chwili rozpadło się na drobniutkie, nie do pozbierania (a co dopiero do sklejenia) kawałki. Pomimo ogromnego wyczerpania słowa pani doktor tak mną wstrząsnęły, że niemal wykrzyknęłam zrozpaczona "a to jest chłopczyk???!!!". 
I wtedy położna ze stoickim spokojem powiedziała " nie - dziewczynka". Opadłam skonana i niezmiernie szczęśliwa na łóżko, przynieśli mi ją chwilę później była sina, wiotka i kwiliła cichutko. Dostała 6 punktów w skali Apgara ze względu na niedotlenie. Teraz wszystko jest super, jest zdrowa, śliczna i jest moja, moja i jeszcze raz moja (no może trochę tatusia i trochę braciszka). Nie ma takich słów, które pozwoliłyby opisać jak bardzo jestem szczęśliwa. Teraz jednak mogę krzyczeć i skakać z radości, bo mój sen napewno nie ucieknie gdzieś zalękniony.
chłopak liczył na chłopczyka. Kiedy poszliśmy na USG i lekarz powiedział że to dziewczynka miałam ochote podskakiwać z radości
ale myśle że jak już zobaczy swoją maleńką córeczkę to ją pokocha i zmieni zdanie
Serce mi skakało z radości oczywiście że będzie córeczka i że mąż nie miał racji. On nie dawał jednak za wygraną jak nie teraz to następnym razem ale nadal był przekonany że lekarz się myli. Ja nie przejmowałam się jego gadaniem i dalej swoje zwłaszcza że lekarz to potwierdził.
Skomentuj