Ogłoszenie

Collapse
No announcement yet.

Konkurs "Ulubiona książka z dzieciństwa"

Collapse
Zamknięty wątek
X
X
 
  • Filter
  • Czas
  • Pokaż
Clear All
new posts

    Konkurs "Ulubiona książka z dzieciństwa"

    Piękne księżniczki, wesołe pomysły dzieci z wioski Bullerbyn, szalone indiańskie przygody – to tylko niektóre z ulubionych motywów dzieci w książkach dla maluchów. A może ty miałaś jakieś inne? Podziel się z nami tym, która książka w dzieciństwie była dla Ciebie szczególnie ważna i dlaczego – wygraj piękną kolekcję książek dla dzieci!

    Zasady konkursu "Ulubiona książka z dzieciństwa"

    1. Aby wziąć udział w konkursie "Ulubiona książka z dzieciństwa", należy napisać kilka zdań o jakiejś ulubionej książce z dzieciństwa, która zawierała historię dla was wyjątkową kiedy byliście dzieckiem. Napisz tytuł i powód, dlaczego była to twoja ulubiona książka w dzieciństwie, i zamieść je w wątku konkursowym na forum.
    2. Aby dodać swoje zgłoszenie konkursowe, należy mieć konto w systemie ja.w.polki.pl z podanym aktualnym adresem na terenie Polski*, pod który wyślemy nagrodę. Osoby, które nie będą miały wpisanego adresu nie będą brane pod uwagę w wysyłce. Ważne! Adres będzie widoczny tylko dla użytkownika i osoby koordynującej przesyłkę produktów. (Uwaga! Zgłoszenia mailowe nie będą brane pod uwagę).
    3. Najciekawsze historie – zdaniem Komisji Konkursowej - dodane w wątku konkursowym zostaną nagrodzone prenumeratą kanonu literatury dziecięcej (w sumie 26 książek).
    *Osoby, które mają konto w systemie ja.w.polki.pl proszone są o zweryfikowanie danych przed zgłoszeniem się do konkursu.

    Nagrody
    3 x prenumerata kanonu literatury dziecięcej (w sumie 26 książek) - książki, które od pokoleń rozbudzają wyobraźnię młodych czytelników.

    Pierwszy tom kolekcji - "Akademia Pana Kleksa" Jana Brzechwy

    Przeczytaj więcej o całej kolekcji kanonu literatury dziecięcej

    Konkurs trwa od 05.09.2016 do 19.09.2016

    DODAJ SWOJĄ HISTORIĘ PONIŻEJ

    Zobacz regulamin
    pozdrawiamy,
    Redakcja MamoToJa.pl
  •    
       

    #2
    Odp: Konkurs "Ulubiona książka z dzieciństwa"

    Książka "O psie, który jeździł koleją" autorstwa Romana Pisarskiego. Jest to jedyna książka, która utkwiła mi w pamięci, którą chętnie przeczytałam i to nie raz a należałam do dzieci antyksiążkowych. Książka opowiadała o losach psiaka o imieniu Lampo, który mieszkał na stacji kolejowej. Często uciekał z domu ale zawsze wracał. Pewnego dnia ratuje dziewczynkę która bawi się na torach przed nadjeżdżającym pociągiem a sam ginie. Żadna książka nigdy mnie tak nie wzruszyła, nie wywołała tylu emocji. Dziś mam 26 lat i 15 miesięczne dziecko. Mój Synek już zna tę książkę ponieważ często mu ją czytam na dobranoc.. Mimo że znam ją doskonale ciągle się wzruszam. Niesamowita opowieść. Polecam serdecznie.

    Skomentuj


      #3
      Odp: Konkurs "Ulubiona książka z dzieciństwa"

      Hmmm … Książka mojego dziecińśtwa to "Ania z Zielonego Wzgórza". Lubiła ją moja babcia, moja mama, a teraz i ja. Widać to dziedziczne. Książka o dziewczynce, która zawsze chciała mieć przyjaciółkę (więc sobie ją wymyśliła), której nie podobało się jej własne imię (więc wyobrażała sobie, że nazywa się Kordelia), która przez całą książkę wmawiała sobie, że Gilbert to tylko jej przyjaciel, po prostu tak utkwiła mi w pamięci, że bez niej nie wyobrażam sobie mojego dzieciństwa. Nawet z koleżanką w podstawówce za budynkiem naszej szkoły stworzyłyśmy sobie taką wymyśloną Wyspę Księcia Edwarda i Zielone Wzgórze, gdzie piekłyśmy ciasta z piachu i wyobrażałyśmy sobie, że ja jestem Anią, a ona Dianą. Ach, gdzie te czasy. Bardzo bym chciała przekazać mojej córce historię Ani z Zielonego Wzgórza. Może zapała do niej taką samą sympatią jak ja. W końcu to u nas rodzinne.

      Skomentuj


        #4
        Odp: Konkurs "Ulubiona książka z dzieciństwa"

        "Wakacje na Guziku" - tę książkę pokochałam od pierwszego przeczytania. "Odziedziczyłam" ją po starszej siostrze, która jak się okazuje, miała bardzo dobry gust :-) Żałuję, że zaginęła po prawie 20 latach, bo miałam do niej ogromny sentyment. Jednak nic straconego, posiadam ją teraz w wersji elektronicznej, choć wiadomo, że to nie jest już to samo. Mam wrażenie, że czytałam ją kilka razy, choć pierwszy z pewnością był najbardziej magiczny, odkrywałam wszystko krok po kroku, trochę zniecierpliwiona, ale przede wszystkim ciekawa dalszych losów bohaterów. Zaciekawił mnie tytuł, ponieważ od razu wprowadził klimat zagadkowości. Dobrze wiedziałam, że wakacje spędza się nad morzem, w górach, na wsi, ale na Guziku? Nigdy wcześniej nie spotkałam się z tego typu określeniem, choć wyobraźnia zdecydowanie zaczęła pracować, a przecież to oto chodzi w magii czytania. Dodatkowo okładka, którą pamiętam do dnia dzisiejszego - niby prosta, ale również intrygująca. Pies siedzący na dużym, czerwonym guziku. Jako, że zawsze kochałam zwierzęta, co pozostało mi do dzisiaj, jeszcze bardziej byłam ciekawa do jakiego świata zaprosi mnie autorka - Lucyna Skompska. Książka ta opowiada o grupce przyjaciół, którzy spędzają wakacje na wsi i mają przy tym wiele niezapomnianych przygód. Bez większych problemów przeniosłam się do ich świata, niejako stałam się uczestniczką wydarzeń. To był mój pierwszy raz, który całkowicie pozwolił mi oderwać się od rzeczywistości i dziecięcych problemów, które kiedyś były ogromne, a teraz z perspektywy czasu - są jedynie powodem do śmiechu. Choć czytanie szło mi wtedy opornie, ponieważ były to czasy przedszkola, pochłonęłam książka w kilka dni. Sama nie wiem, jak to było możliwe, ale wydaje mi się, że za czasów mojej młodości, dzieci zaczynały czytać zdecydowanie szybciej. Pamiętam, jak opowieść śniła mi się w nocy, moja wyobraźnia wciąż dopisywała różne przygody, ciekawe rozwiązania.
        Agnieszka, główna bohaterka, przyjechała do domku swojej babci. Nic nie zapowiadało, że te wakacje będą najciekawszymi, jakie dotąd przeżyła. Bardzo szybko rozwiązał się problem związany z tytułem książki. Guzikiem bowiem zostało nazwane miejsce, które było okrągłą wysepką. To właśnie tam spotykali się młodzi bohaterowie. Najbardziej podobało się to, że mogę całkowicie wczuć się w opisywane sytuacje. Opisy pięknych przestrzeni jawiły mi się przed oczami, czułam zapachy kwiatów, widziałam ich przepiękne kolory, wiejskie krajobraz, to wszystko, choć nierzeczywiste, było dla mnie bardzo znajome, ponieważ moja babcia, podobnie jak babcia głównej bohaterki, również mieszkała na wsi. A skąd na okładce pojawił się pies? Przyjechał on z chłopcem, który uważa, że Filut, bo tak został nazwany, posiada czarodziejskie moce. Cóż to za radość dla dziecka, które czyta o takich postaciach! Wracając do tematu wyspy, na której bawiły się dzieci - od samego początku zazdrościłam im tego, że mają swoje miejsce. Każde dziecko szuka swojej enklawy, czegoś co będzie jego tajemnicą, miejsca, o którym nie dowiedzą się dorośli. Ja również, pod wpływem przeczytanej książki, założyłam ze swoimi znajomymi "bazę", która znajdowała się w krzakach i była niemal zaczarowanym miejscem. Siedzieliśmy tam godzinami, zupełnie inaczej, niż współczesne dzieci. Daleko od komputerów, telewizora. Potrafiliśmy się cieszyć skarbami, które sami zakopywaliśmy (tak, tak, skarbem była np. złotówka). Wspaniałe czasy! W "Wakacjach na Guziku" stała się rzecz straszna, ponieważ dorośli sprawili, że kryjówka dzieci przestała istnieć, ponieważ mieli oni wobec niej zupełnie inne plany. Sprawiło to młodym bohaterom ogromną przykrość, jednak zdawali sobie również sprawę z tego, że wakacje i tak dobiegają końca i ich drogi rozejdą się na czas szkoły. Podobnie stało się z naszą bazą, ponieważ po pewnym czasie wprowadziło się do niej nieproszony lokator i choć próbowaliśmy odnaleźć nasz azyl w innym miejscu, nic już nie było takie samo. "Wakacje na Guziku" pomimo zakończenia i tak zachwyciły ilością niesamowitych zdarzeń, które często stawały się dla mnie, młodej i niedoświadczonej, inspiracją do działań :-)
        Obecnie pracuję z dziećmi, które nie zawsze chcą czytać, jednak wielu z nim poleciłam moją ulubioną książkę z dzieciństwa i okazało się, że były nią zachwycone. Bardzo cieszę się z takiej reakcji, ponieważ okazuje się, że wiele zależy od dorosłych, którzy mogą zainspirować. Najważniejszym jest, aby czytać od najmłodszych lat, bo to właśnie czytanie nas kształtuje i rozbudza naszą wyobraźnię :-)

        Skomentuj


          #5
          Odp: Konkurs "Ulubiona książka z dzieciństwa"

          Moją ulubioną książeczką z dzieciństwa była książeczka pt: Kopciuszek,ponieważ jako dziewczynka uwielbiałam stroić się w sukienki i bawić w bal z kuzynkami.
          Ta bajka miała też bardzo ważny morał,że nie jest ważne jak wyglądasz,ile masz pieniędzy ale jakie masz serce i charakter.
          Uczy też aby nie dzielić ludzi na biednych i gorszych oraz na bogatych i lepszych.Wszyscy jesteśmy tacy sami a prawdziwą wartość człowieka powinniśmy oceniać po jego czynach,po tym jak traktuje innych ludzi,zwierzęta i jakie ma serce.
          Kiedyś tą książkę czytała mi mama,potem czytałam ją sama do tego stopnia że bardzo szybko nauczyłam się czytać perfekcyjnie,często w szkole czytałam różne czytanki i pomagałam koleżankom w czytaniu.
          W szkole średniej zdobyłam tytuł szkolnego mistrza ortografii co było dla mnie ogromnym sukcesem.
          Dziś sama mam synka i czytam mu różne książeczki i uczę go od najmłodszych lat że w każdej bajce jest jakiś morał,że dobro zawsze wraca i żeby każdego człowieka traktować tak samo bez wyjątku Bo miłość do książek procentuje właśnie od najmłodszych lat

          Skomentuj


            #6
            Odp: Konkurs "Ulubiona książka z dzieciństwa"

            Nie działa logowanie w ja w polki...loguje sie a za chwile wszystko znika

            Skomentuj


              #7
              Odp: Konkurs "Ulubiona książka z dzieciństwa"

              ,,Porwanie w Tiutiurlistanie” autorstwa Wojciecha Żukrowskiego, to magiczna książka z mojego dzieciństwa. Tę powieść dziecięcą, poznałam jako obowiązkową lekturę do klasy czwartej szkoły podstawowej, a że zawsze lubiłam czytać, pochłonęłam ją jednym tchem. Jak się potem okazało, była tego warta! To wciągająca, barwna opowieść z zabarwieniem humorystycznym, posiadająca również znamiona baśni, z tą różnicą, że została osadzona w rzeczywistych realiach. Główni bohaterowie to zwierzęta, trójka bezdomnych przyjaciół- kogut kapral Pypeć, kot Mysibrat Miałczura oraz lisica Chytraska. Są uosobieniem różnych, pozytywnych cech ludzkich, doskonale się uzupełniających i tworzących jedną, spójną całość. Kapral jest odważnym, skorym do pomocy ryzykantem. Lisica, pełna matczynych uczuć poliglotka, która w dowód przyjaźni, jest w stanie sprzedać swoje cenne pchły. Kot Mysibrat, to wytrwały poczciwiec, którego zgubiły naiwność i dobre serce. Losy tych trojga krzyżują się i od tego czasu stają się nierozłączni. Jak to zwykle w bajkach bywa, dobro zwycięża ze złem i wszystko skończyłoby się szablonowo, gdyby nie śmierć jednego z głównych bohaterów- kaprala Pypcia. Książka odegrała znacząca rolę w moim życiu, gdyż jako jedna z pierwszych pokazała mi, że życie bywa ulotne i niesprawiedliwe. W tym czasie chorowałam, długo przebywałam w szpitalu, dlatego ciężko mi było pogodzić się z tym faktem. Jednak po przeczytaniu ,,Porwania w Tiutiurlistanie” została zatamowana (przynajmniej na jakiś czas) drzemiącą we mnie gorycz. Ponadto za sprawą perypetii głównych bohaterów, dostrzegłam czyhające na mnie zło. Zdałam sobie sprawę, iż mogę spotykać na swojej drodze różnych osobników, często nieuczciwych, okrutnych i fałszywych. Co najważniejsze, to powieść wyjątkowa, która nauczyła mnie znaczenia słowa przyjaźń, bezinteresowność, lojalność. W związku z tym, że postacie były nakreślone wielowymiarowo, zostały wyposażone w zalety jak i wady, toteż łatwiej było mi przyjąć do wiadomości, iż nie każdy jest krystaliczny, jednoznacznie dobry albo zły. Zawsze będę do wracać z sentymentem w sercu do tej jakże pouczającej książki, bo kojarzyć mi się będzie z trudnymi latami mojego dzieciństwa, które na szczęście są już za mną.

              Skomentuj

              •    
                   

                #8
                Odp: Konkurs "Ulubiona książka z dzieciństwa"

                Moja ulubiona książka z dzieciństwa to "Szewczyka Dratewka" Janiny Porazińskiej. Kiedy tylko nauczyłam się czytać wypożyczałam z biblioteki szkolnej bajki, a przeczytałam wszystkie jakie w bibliotece były. Z pośród nich to "Szewczyk Dratewka" stała się moją ulubioną. Streszczę ją w skrócie: otóż Dratewka był szewcem który reperował buciki ludziom których spotykał w czasie swojej wędrówki od wsi do wsi. W swoim fachu był niezwykle mądry, za rzetelność i zaradność przez wszystkich ceniony. I chociaż wciąż pracował nie posiadał zbyt wiele. Ponadto był niezwykle wrażliwy na ludzką niedolę, każdemu po drodze pomagał, z wieloma się dzielił i robił to z dobroci serca za co wszyscy mu byli wdzięczni. Był dobrym wrażliwym człowiekiem, miał wiele serca dla ptaszków, zwierząt i owadów. Kiedy idąc po lesie zauważył zniszczone mrowisko, żal mu było mrówek i szybciutko odbudował kopczyk. Innym razem zobaczył płaczące pszczółki przy rozbitej barci z miodem i nawet się nie namyślając migiem pozbierał plastry z miodem i poukładał na pniu. Nie potrafił przejść obojętnie obok potrzebujących czy skrzywdzonych. A kiedy on był w potrzebie ta jego bezinteresowna dobroć jednak została nagrodzona. Ta przepiękna bajeczka pokazuje jak iść przez życie i pomagać, to nie kosztuje wiele, a na pewno przyniesie ogrom radości. Kiedyś dawno już temu w mojej dziecięcej główce szewczyk Dratewka był prawdziwym bohaterem, wzorem godnym naśladowania. Dziś po latach jakże wiele mam z szewczyka Dratewki

                Skomentuj


                  #9
                  Odp: Konkurs "Ulubiona książka z dzieciństwa"

                  Moja ulubiona książka?? Wiele takich było...ale wybierając jedną, postawię chyba na "Karolcię"...Nie ma na świecie dziecka,które by nie marzyło o magicznym przedmiocie spełniającym każde życzenie.Inna spraw,że życzenia nie zawsze miały przyjemne konsekwencje....Ale będąc dzieckiem bujałam w obłokach wymyślając coraz to nowsze i bardziej fantastyczne wersje. Wszystko było tym prostsze,że dziewczynka była w moim wieku a czasy były "niekomputerowe" więc wyobraźnia była najlepszym projektorem marzeń....Dziś dzieci są bardziej świadome, sprytne i zorientowane, ale kiedy czytam im "Karolcię" wciąż dają się wciągnąć w jej niezwykły świat przygód....

                  Skomentuj


                    #10
                    Odp: Konkurs "Ulubiona książka z dzieciństwa"

                    Moją ulubioną była książka: "Dzieci z Bullerbyn". Czytałam ją kilkanaście razy. Wyobrażałam sobie, że też mieszkam w ich malutkiej wiosce, śniłam, że jestem przyjaciółką dzieci i przeżywam razem z nimi niesamowite przygoda. Nawet dzisiaj uwielbiam wracać do moich "Dzieci...". Niestety syna nie mogę zarazić miłością do nich, gdy zaczynam mu czytać mówi, że to nudne!

                    Skomentuj

                    •    
                         

                      #11
                      Odp: Konkurs "Ulubiona książka z dzieciństwa"

                      Moja ukochana książka z dzieciństwa to "Malutka czarownica" Otfrieda Preusslera.
                      Uwielbiałam tę książkę, nie tylko dlatego, że była o magii - a ja byłam małym dzieckiem, które marzyło o magicznej różdżce i zaklęciach
                      Ta książka opowiadała o tym, co jest dobre, a co złe.
                      O tym, że "dobra czarownica" to taka, która czyni zło.
                      I że warto być sobą, nie ulegać presji innych, starszych - że warto iść pod prąd i działać w zgodzie ze swoim sumieniem
                      (może przez takie właśnie lektury całe życie byłam i jestem buntowniczką? )

                      Niebagatelną rolę pełniły przecudowne ilustracje, które tyle razy oglądałam, że wreszcie książeczka się rozpadła

                      Skomentuj


                        #12
                        Odp: Konkurs "Ulubiona książka z dzieciństwa"

                        Co za ironia losu, kiedy byłam mała nie znosiłam czytac książek. A teraz ile bym dała żeby mieć na nie choć odrobinę więcej czasu. Ale była jedna pozycją którą przeczytałam od deski do deski,chyba ze trzy razy pod rząd. Poświęcałam granie w piłke i zabawy w wojnę,żeby tylko spędzić chwilkę czasu z małą ruda dziewczynką o szalonych pomysłach. Jakże była mi bliska, jak podobna i tak samo ruda- Ania z Zielonego wzgórza. Pamiętam jak maładziewczynka zanurzała się w świecie fantazji, marzyła, chłonęła literki i wzdychała do przygody! To chyba najbardziej zniszczona ksiązka świata bo czytałam ją pijąc i rozjewając kakako,a nawet na słomie w stodole, żeby choć chwilkę mieć ciszy. A teraz mogę zabrać w ten świat baśni moją córkę, warto znaleśc czas.

                        Skomentuj


                          #13
                          Odp: Konkurs "Ulubiona książka z dzieciństwa"

                          Moją ukochaną książką z dzieciństwa były "Dzieci z Bullerbyn", czyli można by rzec klasyka dziecięca. Jednak ja odbierałam ją , a przynajmniej tak mi się do dnia dzisiejszego wydaje, na swój własny sposób. Ja żyłam ich życiem i przygodami czytając książkę , marząc o tak wspaniałym dzieciństwie bogatym w prawdziwych przyjaciół z podwórka. Chłonęłam książkę całą sobą i tak narodziła się moja wielka miłość do krajów skandynawskich. Uwielbiam ich klimat, spokój ducha i sposób w jaki wychowują swoje młode pokolenia. Jakże wielka była różnica między tym co mnie otaczało , czyli typowe "polskie" wychowanie (nie twierdzę, że złe ale inne) a to krajów nordyckich. Wtedy tego nie rozumiałam, ale wiedziałam , że mi się ten ich sposób na życie bardzo podoba. Dziś sama jestem mamą, niebawem już trójki dzieci i serce mi rośnie jak widzę je na podwórku ze swoją paczką. Latem wychodzą rano i wracają o zmierzchu wracając tylko na posiłki, zawsze z jakąś opowieścią. Uśmiechnięte, trochę brudne, grające w podchody, piłkę i inne zabawy, których próżno szukać na pozamykanych bramami nowoczesnych " super" osiedlach. To mi właśnie przypomina dzieciaki z Bullerbyn i dzieciństwo , którego nigdy nie miałam o jakim zawsze marzyłam.Rodzeństwo i swoboda w wychowaniu z wielkim jednak naciskiem na szacunek dla rodziców i innych oraz przestrzeganie reguł to największe filary , które według mnie rodzice mogą dać dzieciom i tego uczą "Dzieci" nas dorosłych. To książka dla każdego i mam nadzieję , że kolejne pokolenia pokochają ją równie mocno jak ja.

                          Skomentuj


                            #14
                            Odp: Konkurs "Ulubiona książka z dzieciństwa"

                            Książka, która utkwiła w mojej pamięci to baśń Hansa Christiana Andersena pt. "Królowa śniegu" czytała mi ją moja mama, była bardzo wzruszająca. Po każdym czytaniu opowiadałyśmy sobie z mamą o niej, w ten sposób łatwiej było mi ją zrozumieć. Baśń opowiada o losach dwójki przyjaciół Kaya i Gerdy, których rozłączyła magiczna zła moc zwierciadła, które sprawiało, że dobrzy ludzie przemieniali się w tych źle czyniących. Historia porusza wątek dobra i zła, przyjaźni i miłości - uczucia, które pokona wszelkie przeszkody, aby zwyciężyć dobro.

                            Skomentuj


                              #15
                              Odp: Konkurs "Ulubiona książka z dzieciństwa"

                              Odkąd mamusia nauczyła mnie literek a ja zaczęłam sama czytać, nie miałam żadnych innych zabawek, prócz książeczek, które stały równiutko poukładane na półce. Kopciuszek, Czerwony Kapturek, Wiersze Jana Brzechwy, Śpiąca Królewna i można by wiele wymieniać... uwielbiałam czytać a potem mamusi opowiadać. Na półce również stała książeczka do której lubiłam wracać. Autorką Jadwiga Korczakowska pt." Spotkanie nad morzem". Jest to piekna opowieść o przyjaźni dwóch dziewczynek: Danusi i Elzy, które spotkały się nad morzem w pobliżu Władysławowa. Nic w tym dziwnego by nie było, gdyby nie choroba jednej z dziewczynek. Elza była niewidoma, nie miała rodziny. wychowywali ją rybacy. Była osamotniona. Danusia i jej rodzina zmienili życie tej małej dziewczynki. Prócz przygód, które razem tam przeżyły, gdzie były wzloty i upadki, kłamstewka i szaleństwo- Elza doznała miłości, wiary w lepsze jutro i domu, prawdziwego kochającego domu, w którym mogła zamieszkać ze swą przyjaciółką Uważam że powinno być więcej takich opowieści, przygotowujących dzieci na kalectwo innych osób. w szkołach spotykamy wiele przykrości w stosunku do takich osób, a oni są przecież jednymi z nas. Również potrzebują zrozumienia, rozmowy, przyjaźni i innych wartości a nie naśmiewania. Ja po przeczytaniu tej historii inaczej podeszłam do pewnych niepełnosprawności ludzkich. Z większym uczuciem, współczuciem i pewnością. Warta uwagi!

                              Skomentuj

                                     
                              Working...
                              X